พระสมเด็จบรรจุกรุวัดสะตือ เป็นพระกรุที่จมอยู่ในน้ำเป็นเวลานนาน ทำให้การหลุดร่อนของรักเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตน ไม่เหมือน พระสมเด็จวัดระฆังโดยทั่วไปที่ไม่ได้ลงกรุ กล่าวคือ พระสมเด็จบรรจุกรุวัดสะตือรักจะแห้งมากๆ กาลเวลานานเป็นร้อยกว่าปี สภาพของรักจะเปลี่ยนแปลง เนื้อรักจะเสื่อมสภาพ ภาษาในวงการพระเรียก "เนื้อรักตาย" จะมีลักษณะแตกปริออก และกะเทาะแตกหลุดล่อนออกเป็นเกล็ดละเอียดยิบ หรือแม้กระทั่งล้างรักออกด้วยกรรมวิธีต่างๆ จะปรากฏรอยรักแตกอยู่บนผิวพระ ซึ่งเรานิยมเรียกกันว่า "พระแตกลายงา" สำหรับพระสมเด็จ บรรจุกรุวัดสะตือมีการแตกลายงากันอยู่หลายแบบ แต่การแตกลายงาแบบละเอียดยิบ ถือว่าสวยงาม มีเสน่ห์ น่าหลงไหล
พระสมเด็จ วัดระฆัง บรรจุกรุวัดสะตือ จ.อยุธยา พระสมเด็จกรุวัดสะตือเป็นพระที่บรรจุในองค์พระพุทธไสยาสน์ และพระเจดีย์ ซึ่งก่อสร้างแล้วเสร็จในปี พ.ศ. 2414 ก่อนที่เจ้าประคุณสมเด็จพุฒาจารย์โต จะมรณภาพ 1 ปี สร้างเพื่อระลึกถึงโยมมารดาของท่านเอง โดยได้มาทำการก่อสร้างพระพุทธรูปก่ออิฐถือปูนปางพุทธไสยาสน์ ณ หมู่บ้านที่ถือกำเนิดที่วัดท่างาม ปัจจุบันคือ วัดสะตือ ตำบลท่าหลวง อำเภอท่าเรือ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ซึ่งพระนอนใหญ่มีขนาด ยาว 52 เมตร กว้าง 9 เมตร สูง 16 เมตร องค์พระโปร่ง(ซึ่งใช้เป็นที่บรรจุพระไว้ภายใน) พระสมเด็จกรุวัดสะตือถูกค้นพบเมื่อ จอมพล ป.พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรีในสมัยนั้น ได้เดินทางมาปิดทองพระนอนวัดสะตือซึ่งเวลานั้นพระนอนอยู่ในสภาพทรุดโทรมมากจึงบัญชาการให้กรมโยธาเทศบาลได้จัดการปฏิสังขรณ์พระนอนใหม่เมื่อ พ.ศ. 2499 จึงได้พบพระสมเด็จพิมพ์ต่างๆ บรรจุอยู่ แต่ด้วยในสมัยนั้นพระสมเด็จวัดระฆังยังไม่ได้เป็นที่นิยมโดยทั่วไปเยี่ยงในปัจจุบันนี้ จึงไม่ได้เป็นข่าวใหญ่โต และไม่ได้มีผู้สนใจอยากได้พระสมเด็จที่ถูกพบดังกล่าว พระสมเด็จที่ถูกค้นพบในขณะนั้นจึงได้มีการแจกจ่ายเฉพาะในกลุ่มผู้ที่เกี่ยวข้องกับการบูรณะในขณะนั้นซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ผู้มีชื่อเสียงในสมัยนั้นเท่านั้น และต่อมาพระชุดนี้ที่ก็ได้ตกทอดสู่ทายาท และมีการนำมาเปิดเผยในเวลาต่อมา พระกรุนี้ได้ถูกนำออกจากกรุเป็นจำนวนมากเมื่อผ่านมาไม่กี่ปีนี้เอง ราวพ.ศ. ๒๕๔๙ เมื่อมีการบูรณะองค์พระเจดีย์ที่อยู่ภายในวัด ตั้งอยู่ทางด้านเหนือของพระพุทธไสยาสน์ริมแม่น้ำป่าสัก และปีพ.ศ. ๒๕๕๒ เมื่อมีการบูรณะองค์พระพุทธไสยาสน์อีกครั้ง ผู้ที่ศรัทธา สามราถ หาพระเครื่องที่สมเด็จพุฒาจารย์โตสร้าง มาครอบครอง